SÜNNETİ YAŞAMAK VE YAŞATMAK

Kıymetli okurlar… Bizleri doğduğumuzdan itibaren iman şerefiyle ve ümmeti Muhammed’in (s.a.v) ümmetinden olma şerefine nail ettiği için Allah’ (cc) sonsuz şükürler olsun. Hakkıyla şükredenlerin himmetini üzerimizden de eksik etmesin.

Konumuz ‘sünnet’ olduğu gibi bu mübarek işi hakkıyla yapmak ve dini bilen, nasıl yaşanacağını örnekleri ile gösteren peygamberimiz , efendimiz, önderimiz, iki göz nurumuzun sünneti uygulamak ve hayatın her safhasında uygulatmak gerekir.

Sünnet: Arapça kökenli bir kelime olup, Yol, birinin devamlı gittiği yol, adet, gidişat, hayat tarzı gibi anlamlara gelir. Terim anlamıyla ‘’Sünnet’’ diyincePeygamberimiz’in (s.a.v) söz fiil ve takrirleri akla gelir. Yine arapça olan takrir kelimesi de ‘onay’ manasına gelir.

Peygamberimiz (s.a.v) bilgisi dahilinde yapılan bir davranışa veya söylenen bir söze, karşı çıkmamışsa , bu onun o davranış veya sözü onayladığı , en azından mübah saydığı anlamına gelir.Çünkü insanları Allah’ın rızasına ters olan her şeyden uzaklaştırmak için görevli olan bir peygamberin, üstelik kendisinin her davranışının ashabınca takip ve taklit edildiğini bile bile ,Allah’ın rızasına ve dine muhalif bir davranış karşısında susması düşünülemez.

İşte efendimiz de her konuda sahabeyi kiramı bilgilendirmiştir. Hayatın bütün alanlarına sirayet eden bir bilgilendirme bu. Yeme içmeden def-i hacete kadar… Öyle ki yaşadığımız hayatın hiçbir devresini boş geçmeden.

Kısaca söylemek gerekirse sünnet, Peygamber (sav)’in hayat tarzı demektir. Hayat tarzı, kişinin hayat anlayışının dışa vurmuş şekli demektir. Sünnet Efendimiz  (s.a.v) in ben hayatı ve dini böyle yaşıyorum ,siz de böyle yaşayın dediği söz,davranış ve kabullenmelerdir.

İşlerimize dini bir kimlik hüviyetinde bakarsak; farzdır ,vaciptir, sünnettir, müstehaptır, mübahtır, haramdır, mekruhtur gibi nitelemeler de bulunabiliriz. Konumuz olan sünnet ise efendimizin yaşantımızda ki yeri ve hayatımıza attığı imza gibidir. Bu demektir ki, her işimizde  Hz. Muhammed (sav) ‘in ya bir tasdiki , ya reddi mevcuttur.

Yemeği sol elimizle yersek dinden çıkmayız; ama sağ elimizle yersek bir sünneti yerine getirmiş, dolayısıyla sevap almış oluruz. Tekrarlı yaptığımız işlerde 3, 5, 7 gibi tekli rakamlara riayet etmek, yatağa sağ tarafımız üzerine yatmak, tuvalete, banyoya sol ayakla girip sağ ayakla çıkmak, camiye, eve, işyerine sağ ayakla girip sol ayakla çıkmak gibi bireysel alanla sınırlı işlerden, toplumsal, hukuki, ekonomik, ticari konulara kadar aklımıza gelecek her faaliyet sahasıyla ilgili olarak Sünnet’in eşsiz rehberliği ve diriltici soluğu, bizlere iyiyi, doğruyu ve güzeli işaret ettiği kadar, sevap hanemizin dolmasını da sağlamaktadır.

Hz. Rasulullah (sav)  en güzel örnektir.

Sünnete uymak ,efendimize uymaktır. Çünkü sünnet efendimizin hali, ahvali, sözüdür. Efendimizin dini yaşamasıdır. Öyleyse dini getiren ve en iyi bilenin yaşadığı gibi yaşamak, inandığı gibi inanmak ,ibadet ettiği gibi ibadet etmek ; onu her işte örnek almak bir Müslüman  ‘ın  hayat gayesi olmalıdır.

Allah (cc) Peygamberler’i, biz insanlara rehber olmak üzere, itaat edilmesi şartıyla göndermiştir. Onları bizim önümüzde Kendi rızasının ‘en mükemmel örneği’ olarak koymuştur. Peygamberlerin İmamı, Habib-i Kibriyâ (sav), örnekliği, aynı zamanda Kur’ ân’ın da yaşanması manasına gelmektedir.

Birçok değerlerin ve kıymet hükümlerinin alt üst olduğu, kalbî ve ruhî hayatın iflâs ettiği, Muhammedî bir havanın bizden uzaklaştığı günümüzde, Hz. Peygamber (sav)’e ittiba etmek çoğu meselelerimizi çözümleyecektir. Zira sevgili Peygamberimiz Veda Hutbesi’nde; “Size iki emanet bırakıyorum, onlara sarılıp uydukça yolunuzu hiç şaşırmazsınız. O emanetler, Allah’ın kitabı Kur’ân-ı Kerim ve Peygamberinin sünnetidir” buyurmaktadır.

Sünneti yaşamanın en güzel kaynaklarından tasavvufun kaynağı da sünnettir.

Allaha giden yollar mahlukatın nefesleri sayısıncadır. Ancak bu yollar eğer Hak rızasını talep ediyorsa ; Allah ‘ ın kitabına ve efendimizin sünneti çizgisinin dışına çıkmamalıdır.

Yüce ve şanlı bir yolun mensuplarının yollarının yüceliğine ve güzelliğine tek sebep olarak sünneti göstermeleri tasavvufun kaynağının  sünnet olduğu gerçeğini vurgular “Bu yüce yolun büyüklüğü ve Nakşibendiyye tabakasının üstünlüğü ancak Sünnet-i Seniyye’ye bağlılığı ve kötü bidatlardan kaçınması vasıtasıyladır.Bundan dolayı bu yolun büyükleri cehri zikirden kaçındılar ve kalbi zikri emrettiler.”

İşte onların sünnete olan bu bağlılığı büyük neticelere(mükafatlara)sebep oldu.Bidatlardan kaçınmalarının da bir çok meyvesini gördüler.Bu sebeple başkalarının  ulaştıkları en son nokta onların ilk başladıkları yer oldu.

Üstelik Peygamberimizin en önemli vasıflarından birisi de Allah tarafından “kitabı ve hikmeti öğreten” kişi olarak gönderilmiş olmasıdır. Peygamberin insanlara kitabı ve hikmeti açıklamak, onları arındırıp temizlemek için gönderilmiş olduğu ayetlerde şöyle bildirilmiştir. “O, ümmîler içinde, kendilerinden olan ve onlara ayetlerini okuyan, onları arındırıp temizleyen ve onlara kitap ve hikmeti öğreten bir elçi gönderendir. Oysa onlar, bundan önce gerçekten açıkça bir sapıklık içinde idiler.” (Cuma suresi, 2) Tasavvuf bir hikmet okuludur. Bu yolda hikmet ve marifet öğretilmektedir.

                Bütün hak mezhepler ve meşrepler, asla bir din değildir. Ancak dinin tefsirinden ve yaşanmasından ibarettir. Hiçbirisi dini tahrif ve tahrip etmez. Aksine dine hizmet eder. Her iki ekol de İslam’ın sukut ettiği ve içtihat yapılmasına imkan verdiği konularda, din adına sözcülük yapmış, mühim vazifeler görmüştür.