Bu hava başka hava

Son yıllarda fiili savaş havasını yaşamaya başladık. Düşüncem ve gördüğüm şu ki; bizler şimdiye kadar nasıl sindirilmiş olarak yıllar geçirmişiz. ‘Bir gece ansızın gelebiliriz’ söylem ve fiiliyat kesinlikle milletimizin kimyasıdır. Yüzyıllar boyunca İslam’ın sancaktarlığını yapmış olan bir millet, bir devlet, nasıl olur bunca sene sanki o ecdadın torunu değilmiş gibi sindirilmiş…

Geldiğimiz noktaya bakacak olursak, vatandaşları dinlediğimde, günümüzün yatsınamaz gerçeği olan Sosyal Medyada bir hava var. Herkes Afrin ile ilgili paylaşımlar yapıyor. Aman yarabbi diyorum, bu bayram havası. Suriye’ye ilk girdiğimiz günler geldi aklıma. Ardından Elbab. Milletimiz Allah için savaşmaya o kadar, o kadar kararlı ki. Kısacası bizim cengimiz, bizim bayramımız. Rabbim askerimize zeval vermesin, zaferle dönmelerini nasip etsin.

Her bir vatandaşımız, her zaman ümmet için bir fotoğraf çizer hayalinde. O hayal de, ümmetin birbirine tutunarak ayağa kalkması ve yaşanan zulümlere yek vücut olarak tepki verilmesini ister. Bunu sadece Türkiye’nin değil bütün İslam coğrafyasının yapması gerektiği düşünür. Ama o an nedense bir hüzün kaplar etrafımızı, koca ümmet için bir Türkiye mi diye. Her tarafa biz yardım edelim, biz tepki gösterelim ama diğerleri…

Türki cumhuriyetlerden açıkçası bir destek beklemiyorum. Hele ki Atambayev’in Cumhurbaşkanı Erdoğan’a ‘Abi’ diyerek hibe aldığı 10 milyon doların arından, yaşanan uçak krizinde, ‘Türkiye Rusya’dan özür dilemeli’ demesi, Aliyev’in, ‘Taraflar anlaşmalı, uzlaşmalı’ demesi, diğer devletlerin ise kulağı tıkanmışçasına susması… Ruslardan çekinmeleri. Arap yöneticilerin İsrail ve ABD uşaklığı yapmaları, elbette bizim yalnız kaldığımızın kanıtıdır. Herkes bizi yalnız bıraksa bile bizim bir inancımız var; Allah bizimle!

Bize destek veren ülke denildiği zaman akla Azerbaycan, Katar ve Pakistan geliyor. Azerbaycan biraz da el mahkum olarak Ruslara karşı gelemiyor. Ama gönüllerinin aslında bizimle olduğunu biliyoruz. Katar, son olarak körfez krizinde Türkiye’nin kendi ağabeyleri olduğunu dünyaya haykırması, bizim beğenimizi kazanmış ve kardeş olduğunu pekiştirmişti. Pakistan denilince ise akla aslında bir çok şey gelmesi lazım.  Kurtuluş Savaşı’ndan bugüne kadar hep yanımızda olmuş bir devlet. Peki olası savaşta bizim yanımızda yer alırlar mı?

3 Ülke de benim ülkem ve benim vatandaşlarım deyip bir kenara ayrılabilir belki de. Belki de sonuna kadar bizim yanımızda da yer alabilir. Her şey tam net değil. Net olan aslında bir tek şey var; Türkiye… Yalnızız.. Arkamızda bütün Müslüman üke liderlerin durması gerektiğini artık sağır sultan duydu. Ama hala o liderler duymadı. Filistin, Suriye, Mısır, Arakan… İsmini bile duymadığımız bir çok Müslüman beldesinde kan ve göz yaşı varken, onlara yardım etmeyip de bir tabloya 400 milyon veren alçak ve sözüm ona Müslüman liderler gördükçe tüylerimiz yılan görmüş gibi diken diken oluyor…

Vallahi biz yeteriz… Muhtaç olan vatandaşımız, muhtaçken veren el oluyorsa, vallahi biz hepsine yeteriz. Allah için cenge çıkınca, cenk bize bayram oluyorsa, vallahi biz hepsine yeteriz. Yeryüzüne adaleti yaymış bir ecdadın torunları olarak, 15 Temmuz’da yarım kalan işlerimizi sürdürüyoruz. Gezi Parkı olmadı, 15 Temmuz olmadı, terör devleti de olmayacak. Köpüren deniz misali, ‘Bin ölür, bin doğarız’ diyerek düşman ile çarpışan, mazlumların umudu olmuş Muhammed’in ordusu planları başlarına bir bir yıkacaktır dış mihrakların.

Bu yazıyı okurken, ‘Ya sanki tüm dünya ile savaşa mı giriyoruz?’ diyebilirsiniz. Bu henüz başlangıç, düşüncem o ki daha nice cenkler, bayramlar bizi bekliyor. Nice meydanlar yiğit bekliyor. Bugün Afrin, yarın Münbiç…